U Antici, tačnije u presokratskom periodu kosmogonija i mitova, postojao je ideal koji je težio da objedini individualno i kolektivno u jedno prvobitno, nepocijepano jedinstvo – njegov savršen izraz nalazimo u Lesingovoj formuli: jedno i mnoštvo (hen kai pan). Ideal o kojem je riječ, prati nas kroz poetsko tkanje Dušice Mrđenović, oslikavajući prvobitan sinkretizam mitske slike svijeta i zlatnog doba (Aurea Aetas). Na ovoj slici još uvijek nema velikih podjela na opozicionim linijama: tijelo-um, sopstvo-ne-sopstvo, subjektivno-objektivno, spoljašnje- unutrašnje, čovjek-priroda. Prateći antičku, kosmogonijsku liniju, autorka nastavlja da, srednjovjekovnom tehnikom pletenije sloves, prede u melodično, tautološko klupko na čijem kraju, naizgled, visi uže Fin de siècle-a, koje ujedno, prestenastom kompozicijom, otvara prološku granicu ali, istovremeno zatvarajući i epilog. Ipak, krug koji, naizgled podsjeća na začarani, neprobojan, na samom kraju “Konec”-a, otvara eshatološku dimenziju ka kojoj nas je, dobacujući nam kraj pletiva, konac, poput Arijadne Tezeju, autorka pažljivo sprovodila, čineći nas svjedocima poetskog čina, ne tek pasivnim čitaocima.
Katarina Sarić, Vavilonska Biblioteka
Dušica Mrđenović. pesnikinja
Izvor fotografije: privatna arhiva